Dwa lata temu elektorzy wybrali mnie na Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego. Uwierzyli w moją wizję zmiany uczelni i obdarzyli mnie dużym zaufaniem. To zaufanie miało swoje realne podłoże w programie reformy uczelni – reformy trudnej, ale niezbędnej w gwałtownie zmieniającej się rzeczywistości. Wtedy, na Stadionie Miejskim we Wrocławiu nie wiedziałem, jak daleko idące będą zmiany w Polsce i na świecie, jak bardzo zaingerują w rozwój uczelni. Dziś mamy za sobą najgorszy – mam nadzieję – etap pandemii, gwałtowne niepokoje społeczne i wybuch wojny u naszych granic. W tych ciężkich czasach Uniwersytet sprostał wyzwaniom i przystosowywał się, by skutecznie pełnić swoją misję.
Zadaniem rektora jest prowadzić uniwersytet nie tylko w czasach prosperity. Powinien też realizować misję uczelni w trudnych momentach z konsekwencją i z troską o przyszłość. Przez ostatnie półtora roku robiłem wszystko, by – pomimo wielu przeciwności – Uniwersytet Wrocławski szybko nadrabiał zaległości i równał do najlepszych. Nie wszystko się udało. W pierwszym okresie mojej kadencji niedostatecznie intensywnie prowadziłem dialog ze środowiskami związków zawodowych. W czasach kryzysu relacje pracodawcy i pracowników bywają trudne, wymagają
szczególnego wysiłku obu stron w celu zbudowania dialogu, którego zabrakło w dostatecznym dla części pracowników natężeniu. Przepraszam za tą sytuację.
Ale kadencja rektora obejmuje cztery lata. Pierwsze dwa z nich dają szansę na wprowadzanie nowych rozwiązań, które wyniki przynoszą dopiero w trzecim, czwartym roku. Moja kadencja została przerwana po półtora roku. Pomimo to, podjęty wspólnie wysiłek modernizacji uczelni przynosi już dziś efekty. W mojej ocenie wadliwa prawnie decyzja Ministra dała mi czas, bym mógł przejrzeć swoje działania i zrewidować sposób ich realizacji. Nadal wierzę w wizję rozwoju uczelni, którą Uniwersytet Wrocławski wsparł dwa lata temu. Wierzę, że po wprowadzeniu koniecznej modyfikacji kursu, warto, byśmy utrzymali dający perspektywę trwałego sukcesu kierunek rozwoju: budowę nowoczesnej uczelni. Ale równie silnie chciałbym zaakcentować to, na czym w obliczu zagrożeń zależy mi najbardziej: bezpieczeństwo, dobrą atmosferę i stabilność Uniwersytetu.
Stary świat, ten sprzed pandemii, głębokich podziałów społecznych i rosyjskiej agresji w Ukrainie, nie wróci. Musimy być gotowi na nadchodzące wyzwania. Nowoczesny Uniwersytet Wrocławski da swoim pracownikom i studentom poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Wiem, jak przeprowadzić nas przez ten trudny okres, jak dokończyć z pożytkiem dla nas wszystkich przemianę uczelni, jak zagwarantować spokój i warunki rozwoju wszystkim nam, ludziom uniwersytetu. Mamy na to dwa lata. Nie wierzę, że w tak krótkim okresie da się bez pogłębiania zamętu realizować zupełnie nowy program. Nie twierdzę, że moja wizja rozwoju uczelni jest jedyną – ale wiem, że jest jedyną możliwą do przeprowadzenia do końca obecnej kadencji.
Wszystkie szczegółowe rozwiązania przedstawione niżej w moim programie mają zapewnić pracownikom, studentom i doktorantom bezpieczeństwo, stabilność i sprawczość w życiu uczelni. Jednocześnie kontynuowane będzie rozwijanie wszystkich inicjatyw wspierających badania naukowe i rozwój jakości w dydaktyce. Wyzwań, które są przed nami, nie brakuje. Po latach konserwatywnego modelu zarządzania Uniwersytet ma wciąż dużo do nadrobienia. Rozpoczynając przerwaną kadencję miałem nadzieję wprowadzić Uniwersytet Wrocławski do grona najważniejszych uczelni Europy Środkowej. To wciąż moje marzenie. Jestem pewien, że nie ma sprzeczności między troską o dobrostan pracowników naukowych i administracyjnych, studentów i doktorantów oraz wspieraniem naszych krajowych i międzynarodowych aspiracji naukowych i dydaktycznych. Mimo niełatwych okoliczności, wierzę nadal w uczelnię o międzynarodowym charakterze, w Uniwersytet badawczy, równy, otwarty, bezpieczny, niezależny od polityków. Wierzę w uczelnię, która jest stabilnym, przyjaznym, włączającym miejscem nauki i pracy, gdzie nieuniknione przy tej skali spory rozwiązuje się na drodze dialogu.
Jednocześnie zapraszam do zapoznania się (plik .pdf) z pełnym programem na lata 2022-2024 i dzielenia się swoimi uwagami (prywatnie – e-mailowo, publicznie z pomocą konta Twitter i/ lub Facebook!).
/Program przedstawiony w 2020 r.:/
Obserwując dotychczasowy sposób zarządzania Uniwersytetem, doceniam jego siłę, ale też widzę jego fundamentalne słabości. Jestem przekonany, że trzeba dokonać zmiany w sposobie zarządzania naszą Uczelnią, w szczególności w zakresie wspierania członków naszej Wspólnoty i budowania poczucia współodpowiedzialności pracowników, studentów i absolwentów za nasz Uniwersytet. Bez tej zmiany nie wykorzystamy możliwości, jakie otwiera przed nami gotowość naszego otoczenia do współpracy. Oznaczać to będzie dla nas utratę pozycji, jaką Uniwersytetowi udało się uzyskać w świecie nauki w ostatnich dekadach. Ale też może to sprowadzić na nas realne zagrożenie – możemy nie sprostać wyzwaniom wdrażania nowej ustawy Prawo o Szkolnictwie Wyższym i Nauce.
Zmiany nie oznaczają wyrzeczeń. Przeciwnie, mają pomóc nam uwolnić wspólny potencjał, zmniejszyć obciążenia biurokratyczne, zwiększyć budżet Uczelni, by podnieść wynagrodzenia pracowników, wspierać wszelkie twórcze, związane z badaniami i innowacjami działania studentów, otworzyć naszą wspólnotę na działania partycypacyjne, wreszcie zdecydowanie rozwijać współpracę z naszym otoczeniem, nie tylko biznesowym, ale także społecznym, szczególnie zaś z naszymi absolwentami.
Wyzwania, jakie przed nami stają, są skomplikowane. Ale kierując przygotowaniami do aplikacji, a następnie realizacją projektu Uczelni Badawczej miałem okazję rozmawiać z pracownikami wszystkich wydziałów Uniwersytetu. Ich bolączki są bardzo różne, ich dążenia niekiedy sprzeczne. Ale wszystkich łączy pragnienie pracy w środowisku innowacyjnym, otwartym, wspierającym swoich nauczycieli i studentów – w uniwersalnej wspólnocie naszych marzeń. Drogę do ich realizacji starałem się zarysować bardziej szczegółowo w zamieszczonym niżej programie – Aktywny i wiarygodny – Uniwersytet Wrocławski w XXI w.
Serdecznie zapraszam do pobrania (pdf) i lektury pełnego programu – i dzielenia się swoimi uwagami (prywatnie – e-mailowo, publicznie z pomocą konta Twitter i/ lub Facebook!).